Cabaran awal dalam kuasa terbesar bagi Pentadbiran Tentera British adalah keupayaan untuk memperkenalkan semula dan menguatkuasakan semula aturan dalam perdagangan dan pekerjaan selepas Jepun menyerah kalah dan pulang. Kemusnahan infrastruktur sebelum perang bukan sahaja dilakukan oleh Jepun, sebaliknya dilakukan oleh British melalui polisi "bumi hangus" ketika mereka berundur dari Semenanjung pada tahun 1942.

Dari awal adalah cukup jelas bahawa kerajaan British tidak akan menyediakan dana dalam pembinaan semula Tanah Melayu. Sudah tentu, Tanah Melayu bernasib baik kerana telah diselamatkan dari kemusnahan lanjut dengan penyerahan Tentera Imperial Jepun secara tiba-tiba, tetapi kerosakan yang telah dilakukan adalah besar. Dianggarkan, sebagai contoh, bahawa $105 juta adalah diperlukan untuk memulihkan infrastruktur kereta api kepada keadaan sebelum Perang.[2] Di samping itu, dalam masa beberapa hari selepas British tiba di Tanah Melayu, telah diumumkan bahawa mata wang Jepun, atau 'wang pisang' sepertimana ia dipanggil, adalah 'bernilai tidak lebih daripada kertas ia dicetak'.[3]:13 Ini membawa kepada kekurangan drastik mata wang, tiada siapa yang mempunyai apa-apa untuk membeli barang keperluan seperti makanan dan bahan api. Simpanan individu yang telah terkumpul dengan teliti semasa zaman peperangan telah benar-benar lenyap dalam sekelip mata. Ini tidak menghairankan meningkatkan ketegangan antara penduduk tempatan dan BMA.

BMA menetapkan kawalan lanjut mengenai pembayaran mata wang untuk barangan yang diimport, barang-barang yang diimport dari Amerika Syarikat sebagai contoh masih perlu dibayar sterling atau berada di bawah sekatan yang ketat. Dasar ini bukan pilihan daripada BMA sendiri, ia adalah satu dasar Setiausaha Negara bagi Tanah Jajahan. Dasar ini telah dikategorikan sebagai 'rejim penjimatan semasa perang berkenaan dengan barang import'.[7] Hanya barang-barang yang dianggap penting boleh diimport dari luar kawasan sterling (Kanada, Great Britain, Australia). Ini menyebabkan kekurangan bekalan dan jentera penting yang ketara yang seterusnya menghalang pertumbuhan ekonomi Malaysia. Akhir sekali, harga jualan komoditi utama telah ditetapkan oleh kerajaan British di London dan dikuatkuasakan oleh BMA. Komoditi utama ialah getah, timah dan sedikit kayu balak yang lebih kecil. Harga buatan yang rendah dan tidak realistik telah dianggap oleh kebanyakan pengeluar sebagai tidak dapat diterima.[3]:18 Oleh itu, selepas kedatangan British, strategi ekonomi British dan sebahagian kecil kerajaan Tanah Melayu berasa jengkel dengan pemimpin perniagaan negara. Khususnya, ahli perniagaan Tanah Melayu (Cina) sangat tidak berpuas hati dengan dasar-dasar ekonomi. Ia telah dirasai oleh penduduk tempatan bahawa kepentingan British telah diletakkan tinggi melebihi kepentingan Tanah Melayu.[3]:19